'O PRINCEPE INDIANO

Emilio - Barile


E' arrivato nu principe indiano,
va cercanno a na bella guagliona:
vò' na sposa...giá è pronta 'a curona
pe' 'sta figlia 'e 'sta rara cittá...
E pe' Napule, sera e matina,
isso, a pède, s'è miso a girá...
quanno ha visto p''a strada a Nannina:
"Chesta - ha ditto - 'a riggina sarrá!"

Ma però,
Nannina nun 'o vò'...
Ma però,
Nannina nun 'o vò'...

E a stu princepe essa ha ditto:
"Ve ringrazio dell'onore,
voglio bene a Salvatore...
nun 'o cagno cu nu rre!
Io sóngo nata a Napule
ch'è 'a perla d''e ccittá:
pe' me nun ce sta princepe
capace 'e mme 'ncantá!..."

"Tène 'a reggia ch'è d'oro e brillante,
chistu princepe", diceno 'e ggente...
E 'a cchiù bella cullana d'Uriente,
giá 'sta nénna s'è visto 'e purtá.
Ma cu ll'aria 'e na vera riggina,
ca cchiù niente pò farla abbagliá...
"Ve ringrazio - ha risposto Nannina -
chistu dono nun pòzzo accettá!"

Ma però,
Nannina nun 'o vò'
........

Mo, stu princepe straniero,
se ne torna â parte 'e fore...
e ha capito ca ll'ammore
nun se vénne a 'sta cittá...
Pecché 'a figliola 'e Napule,
nun è pe' ce vantá,
è 'a cchiù sincera fémmena
ca 'ncopp''o munno sta!...