MANELLA MIA

F. Russo - V. Valente

Mana ca mm'accarezza e mme cunzola,
uh, quanta smanie t'hê pigliato 'a me!
Dint'a 'sta vita, abbandunata e sola,
sempe mm'è parzo, 'nzuonno, 'e te vedé!

E te vedevo mòvere 'a luntano.
comme avisse vuluto salutá;
e currevo addu te, cu 'o core 'mmano,
appaurato 'e mme puté scetá!...

Mana ca t'arrubbaste chistu core,
tiénelo forte e cchiù nun 'o lassá...
Doppo tant'anne 'e lacreme e dulore,
tu sola mm'hê saputo cunzulá!

Comm''o cecato ca nun 'ngarra 'a via,
mm'avría pututo perdere pe' te...
ma tu vuliste farme cumpagnía
tutta cuntenta 'e nun mme fá cadé!

Tiéneme astrinto, tiéneme afferrato,
manella mia, pe' nun mme lassá cchiù...
Mo che mm'hê visto tanto appassiunato,
mme puó' dá pace sulamente tu...

Ma si t'ha da passá 'sta fantasia,
si 'sta cundanna 'e morte aggi''a paté,
pòrtate appriesso tutt''a vita mia!
Scíppame 'o core e nun mm''o fá vedé!